Almanya’nın Kaçındığı Tarih: Namibya Soykırımı

Serhat Orakçı

İnsamer, 18 Şubat 2017

http://insamer.com/tr/almanyanin-kacindigi-tarih-namibya-soykirimi_571.html

Yirminci yüzyılın ilk soykırımı Avrupa’dan binlerce kilometre uzakta Afrika’nın güney batı ucunda gerçekleşti. 1904-9 yıllarında Alman General Lothar von Trotha’nın emriyle gerçekleşen soykırımda bölgeyi sömürgeleştiren Almanya’ya karşı ayaklanan OvaHerero halkının %80’i ve Nama halkının %50’si acımasızca katledildi. Olay sadece bununla da sınırlı değil maalesef. Sağ kalanlar konsantrasyon kamplarına tıkılırken, öldürülen 100.000 kadar Namibyalıların cesetleri ise ırkçı deneyler için Almanya’ya taşındı gemilerle. Soykırımdan kaçabilenler ise Kalahari Çölü’nün kızgın kumlarında aç ve susuz kaderlerine terkedildiler. Çöldeki kuyulara önceden zehir döküldüğünden su içinler zehirlenerek yaşama veda ediyordu. Yırtıcı kuşlar parçaladıktan sonra cesetler çöl kumu tarafından yutuluyordu.     

1884-1915 yılları arasında Namibya’yı sömürgeleştiren Almanya yerli halka oldukça zalimane davranarak hem topraklarına el koydu hem de ayaklanan halkı soykırıma uğrattı. Bu bölgedeki elmas yataklarını kontrol altına alan Almanya bölgenin güvenliği için II. Kaiser Wilhelm’in emriyle Alman İmparatorluğu’nun en iyi birliklerini de bölgeye getirdi. Almanlara karşı ayaklanan bazı kabileler tamamen ortadan kaldırılırken geri kalanlar baskı ve zulüm ile boyun eğdirildi. Köpekbalığı Adası (The Shark Island) konsantrasyon kamplarının başında geliyordu; adaya götürülenler burada ölüme terkediliyordu.

1904-9 arasında iyice zalimleşen Alman siyaseti direnişe geçen yerli halkın öldürülmesine, asılmasına, tecavüz edilmesine, topraklarına ve hayvanlarına el konulmasına, konsatrasyon kamplarında ölüme terkedilmesine imkan tanıyordu. Hayatta kalan aile üyelerinden biri Köpekbalığı Adası’ndaki vahşeti şöyle ifade ediyor: “Almanlar beni adaya gönderdiler. Bir yıl orada kaldım. Yaklaşık 3.500 kişiydik; sadece 193 kişi geri dönebildi, 3.307’si adada öldü.”[1] Adaya götürülenlerin yaptığı angarya işlerin başında ise daha önce orada ölenlerin cesetlerindeki belli kemikleri etlerinden sıyırarak temizlemek vardı.[2] Temizlenen kafatasları “bilimsel” araştırma amacıyla Alman üniversitelerine gönderilmekteydi.    

        

Bütün bunlar yetmezmiş gibi Almanya’ya taşınan kafatasları ve kemikler Alman üniversitelerinde bilim adamlarının ırkçı deneylerinde kullanıldı. Bunlardan biri de Aryan ırkının üstünlüğünü teorik olarak ispatlamaya çalışan Eugen Fischer’di. Esasen kemiklerin Almanya’ya taşınmasını isteyen de oydu. Namibya’da yerli halk üzerine yaptığı deneylerden sonra kaleme aldığı çalışmaları daha sonraki yıllarda Adolf Hitler de okuyacaktı.    

Şimdilerde OvaHerero ve Nama halklarının temsilcileri Almanya hükümeti ve parlamentosuna diyalog çağrısı yaparak bu soykırımın resmi olarak tanınmasını ve OvaHerero ve Nama halklarından bağışlanma istenmesini talep ediyorlar. Ayrıca Berlin ve Freiburg üniversiteleri bünyesinde tutulan ve çeşitli müzelerde sergilenen Namibyalılara ait kemiklerin iadesi de isteniyor. OvaHerero ve Nama halkının önde gelenleri atalarının kemiklerini toprağa gömmeden ruhlarının huzur bulamayacağı inancındalar.

Almanya soykırım gerçeğini resmi olarak tanımaktan kaçındı şimdiye kadar. Almanya’ya giden Namibya heyetleri istedikleri sonucu tam olarak henüz elde edemediler. Soykırımın 100. yılına denk gelen 2004’te Namibya’yı ziyaret eden Almanya Kalkınma Yardımları Bakanı Heidemarie Wieczorek-Zeul özür dileyerek olayı kapatmak istedi.[3] Daha sonra devam eden görüşmeler sonucunda 2011 yılında sembolik olarak 20 kafatası Namibya’ya iade edilirken Almanya tarihte yapılan hataların acısını hafifletmek adına tazminat ödemek yerine Namibya’ya teknik yardım sağlama sözü verdi.

Devletlerarası görüşmelerde yer almak isteyen OvaHerero Soykırımı Derneği (OvaHerero Genocide Association) ve Nama Geleneksel Liderler Derneği (Nama Traditional Authorities Association) geçtiğimiz Ocak ayında öldürülen 100.000 Namibyalı için New York’ta Almanya’ya karşı dava açtılar. Almanya’yı diplomatik alanda sıkıştıran Namibya devletinin yanı sıra sivil oluşumlar da mahkeme yoluyla 20. yüzyılın bu ilk soykırımının hesabını sormak istiyorlar.

Güçlü Yahudi lobisi karşısında direnemeyip Nazi soykırımını resmen kabullenen ve tazminat ödemeyi kabullenen Almanya, lobi faaliyetleri sınırlı düzeyde kalan Namibyalılara karşı ise aynı anlayışı göstermekten imtina ediyor. 2015 yılında Almanya parlamentosu ve hükümet yetkililerine sunulan dilekçede özetle Jön Türklerin Ermenilere yönelik soykırımını 24 Nisan 2015’de tanıyan Almanya’nın Namibya’da gerçekleştirdiği soykırımı da resmen tanıması ve tarihi sorumluluğunu yerine getirmesinin beklendiği belirtiliyor.

Almanya devleti kısmen soykırımı kabullenmiş gibi görünse de Namibya’da hala varlığını sürdüren Alman azınlık topluluğu bu tarihi gerçekliği kabullenmekte isteksiz. Namibya üzerine çalışmaları bulunan Elke Zuern’e göre geneli Swakopmund’da yaşayan Alman kökenli azınlık geçmişte yapılanları hala savunmaya devam etmekte ve ırkçı bakış açısını ısrarla sürdürmekte. Bu topluluktaki diğer bir eğilim de Namibya’da bulunan sömürge dönemine ait heykel ve anıtları muhafaza etme çabası. Namibyalılar ise zaman zaman gerçekleştirdikleri protestolarla karanlık günleri temsil eden bu anıtların artık kaldırılmasını istemekteler.[4]

Almanların Afrika’daki soykırımları elbette sadece Namibya ile sınırlı değil. Kıtada ayak bastıkları her toprak parçasında Namibya’dakine benzer trajediler saklı. Togo, Tanzanya ve Kamerun’un gün görmemiş tarihlerinde de Alman emperyalizminin ve ırkçılığının soğuk yüzünü görmek mümkün. Hatta Nazi soykırımının ön çalışmaları ve teorik altyapısı Almanların Afrika’daki sömürge yıllarına uzanıyor. Şimdi bir asır sonra Afrika’nın yerli halkları atalarının haklarını aramak için hukuki mücadele başlatarak sömürge soykırımlarının hesabını sormak için hazırlar. Bu mücadele her türlü desteği hak ediyor.        

  

 

---

[1] Edwin Black, “In Germany’s extermination program for black Africans, a temple for the Holocaust”, The Times of Israel, 05.05.2016, http://www.timesofisrael.com/in-germanys-extermination-program-for-black-africans-a-template-for-the-holocaust/  

[2] Bill Johnson, “German imperialism and the African Holocaust”, www.creation.com, 28.11.2013, http://creation.com/african-holocaust  

[3] “German minister says sorry for genocide in Namibia”, The Guardian, 16.08.2004, https://www.theguardian.com/world/2004/aug/16/germany.andrewmeldrum  

[4] Norimitsu Onishi, “A Colonial-Era Wound Opens in Namibia”, The New York Times, 21.01.2017, https://www.nytimes.com/2017/01/21/world/africa/namibia-germany-colonial.html?_r=1

GÜNEY SUDAN KRİZ RAPORU

Giriş

II. Dünya Savaşı’ndan sonra Sudan’ın ve Batı’nın (özellikle İngiltere ve Amerika) gündemini meşgul etmeye başlayan Güney Sudan meselesi, uzun bir mücadelenin ardından 2011 yılında ayrışma ile sona ermiştir. Güney Sudan’ın bağımsızlık kazanması elbette en başta Sudan’ı ve sonra komşusu durumundaki diğer bölge ülkelerini de etkilemiştir. Etnik ve dinsel ayrımın öne çıktığı Güney Sudan meselesi son kertede uluslararası basının algısında İslam ve Hristiyanlık arasında kutuplaşan bir mücadeleye dönüştürülmüştür. Ve 2011 halk referandumu ile ortaya çıkan sonuç özellikle Batılı ülkeleri oldukça memnun etmiştir. Güney Sudan’ın Sudan’dan ayrılması bir demokrasi zaferi, bağımsızlık mücadelesi ve kendi kendini yönetme özgürlüğü olarak değerlendirilmiştir. Uluslararası basında küresel aktörlerin yakından müdahil oldukları bu ayrılma süreci Güney Sudan için müreffeh bir hayata yeni bir başlangıç olarak tasvir edilmiş, Güney Sudanlılara yapay umutlar pompalanmıştır.

Bağımsızlık sonrası yaşanan gelişmeler ise olayların beklendiği gibi gelişmediğini kısa sürede göstermiştir. Afrika’nın 54. ülkesinin sakinleri bu sefer de kendi aralarında iktidar mücadelesine girişmişlerdir. Afrika kıtasının en son bağımsızlık kazanan, en genç ülkesi konumundaki Güney Sudan 2013 yılından bu yana iç savaş sarmalı içerisinde bulunuyor. 300 binden fazla insanın hayatını kaybettiği ve 1 milyondan fazla insanın mülteci durumuna düştüğü bu iç savaş atmosferinde ise taraflar arasında yapılan müzakere ve anlaşmalar ne yazık ki kalıcı olmuyor.

Aslında büyük bir insani trajedinin yaşandığı Güney Sudan krizi uzun zamandır gündemi meşgul eden Suriye krizinden dolayı yeterince ilgi görmüyor. Bu raporun yazım amacı gündem dışı kalan Güney Sudan’a ve orada devam eden iç savaş ve ona bağlı gerçekleşen insani krize dikkat çekmektir.

Raporun tamamı için: http://insamer.com/rsm/files/Guney-Sudan-Kriz-Raporu.pdf

GAMBİYA'DA KRİTİK DÖNEMEÇ

İNSAMER, 17 Ocak 2017

Link: http://insamer.com/tr/gambiyada-kritik-donemec_506.html 

Yüzölçümü bakımından Afrika anakarasındaki en küçük ülke olan Gambiya bir süredir siyasi bir belirsizlik yaşıyor. Geçtiğimiz Aralık ayında yapılan başkanlık seçimi sadece muhalif aday Adama Barrow’un değil, tüm ülkenin kaderini değiştiren bir etki yaptı. Belirsizliğin sebebi ise 1994 yılından beri ülkeyi idare eden Yahya Jammeh’in Aralık seçimlerinde aldığı mağlubiyete rağmen başkanlık görevini bırakmayacağının sinyallerini vermesi oldu.

22 yıldır ülkeyi idare eden Yahya Jammeh seçim mağlubiyetinin ardından süreci geri sardırarak seçimlerin tekrarlanmasını istiyor. Seçimde hile yapıldığını iddia eden Jammeh seçim sonucunu mahkemeye taşıyarak 19 Ocak tarihinde yapılması gereken devir teslim törenini ertelemeyi amaçlıyor. Mahkeme kararının beklenmesi devir teslim işleminin Mayıs ayına kadar ertelenmesi ya da seçimlerin tekrarlanması anlamına geldiğinden Jammeh  kararın beklenmesinde ısrarcı.

Gelen haberlere göre ülkede büyük bir kriz çıkmasından korkan kesimler son günlerde Gambiya’yı terketmeye başladı. Gambiya’dan ayrılanlar arasında üst düzey asker ve bürokratlar da bulunuyor. Can güvenliğinden endişe duyulan Adama Barrow ise Senegal’e sığınmış durumda. Kabinede görev yapan dışişleri, çevre, ekonomi ve ticaret bakanları bugün istifa ederek Jammeh ile çalışamayacaklarını bildirdi. Bölgesel oluşum ECOWAS da büyük bir kriz patlak vermeden Jammeh’in görevi bırakmasını talep ediyor. Nijerya Devlet Başkanı Muhammed Buhari geçtiğimiz günlerde Gambiya’yı ziyaret ederek ECOWAS adına bazı görüşmelerde bulunmuştu.

ECOWAS Yahya Jammeh’in görevi bırakmaması halinde askeri müdahaleyi gündemine almış durumda. 19 Ocak’tan sonra Yahya Jammeh’i tanımayacağını bildiren ECOWAS askeri bir birlik yardımıyla Adama Barrow’u Dakar’dan Banjul’a getirmeyi planlıyor. Bu durumda Jammeh’in çok fazla bir seçim şansı yok aslında; ya görevi bırakarak çekilecek ya da taraftarlarını sokağa dökerek çatışma ortamı yaratacak. Yaşanan son gelişmeler Jammeh’in giderek yalnızlaşmaya başladığına işaret ediyor.

Yahya Jammeh’in görevi isteğiyle ya da baskı ve askeri önlemler eşliğinde bırakması demek Gambiya’da yeni bir sayfanın açılması anlamına geliyor. 1965 yılında İngiltere’den bağımsızlık kazanan ülkede Jammeh ikinci devlet başkanı. 1970-94 yılları arasında görev yapan Dawda Jawara’yı kansız bir askeri darbe ile deviren Yahya Jammeh zaman zaman aldığı bazı radikal kararlarla Gambiya’yı uluslararası haber ağlarına taşıdı. 2013 yılında Gambiya’nın Commonwealth’den ayrıldığını duyuran Jammeh 2015 yılında da ülkesini “İslam Cumhuriyeti” olarak ilan etti. Ayrıca vatandaşların daha fazla sosyal hayata zaman ayırmaları için tatil günlerini üçe çıkarttığını duyurdu. Amerika ve İngiltere ile ilişkileri giderek bozulan Jammeh yönünü Çin, Küba ve Tayvan gibi ülkelere çevirerek alternatif destek yolları aradı. Son olarak Gambiya’nın Uluslararası Ceza Mahkemesi’nin kuruluş statüsünü oluşturan Roma Statüsü’nden çekildiğini duyurdu. Özellikle 2000 sonrası dönemde Gambiya’nın Batı ülkeleriyle ilişkileri daha da kötüleşti. Yahya Jammeh’in özellikle İslamcılık kartını devreye sokması da bu döneme denk geldi. Aldığı popülist kararlarla her daim Batı karşıtı kesimlerin desteğini almaya çalıştı.

Aralık seçimlerinde aldığı %45,5 oy oranı ile (Jammeh %36,7, Kandeh %17,8) Adama Barrow Gambiya için değişimi temsil ediyor. Londra’da emlak eğitimi almış Barrow’un siyasi geçmişi aslında oldukça yeni. Politik arenada tecrübesi neredeyse hiç yok. Seçimde 7 muhalif hareket tarafından tek aday olarak desteklenen Barrow’un en önemli özelliği belki de cesareti. 22 yıldır ülke yöneten kurnaz birine karşı seçimlere giren ve kazanan Barrow cesaretini fazlasıyla ispatladı. Onun gündeminde ise Gambiya ile Batı’yı tekrar biraya getirmek var. Seçim vaatleri arasında Commonwealth üyeliğine tekrar girilmesi ve Roma Statüsü’nün tekrar tanınması vardı. Seçim sonucuna kendisi bile zar zor inanan Adama Barrow Gambiya içim şimdilik değişimi temsil ediyor.

19 Ocak tarihinde Adama Barrow’un görevi devralması ve yemin etmesi bekleniyor ancak Yahya Jammeh görevini bırakmazsa bunun nasıl gerçekleşeceği de bilinmezliğini koruyor. ECOWAS askeri müdahaleyi gündeme alarak Adama Barrow’u ülkenin başkenti Banjul’a getirmeyi planlıyor. Son gelişmeler Yahya Jammeh’in giderek yalnızlaştığını gösteriyor. Seçimde Jammeh’e oy vermeyen %63,3’lük kesimin yanında ECOWAS da Adama Barrow’un görevi devralması yönünde kararlı görünüyor. İstifa eden bakan, bürokrat ve askerler de Jammeh’in arkasındaki desteğin eridiğinin bir diğer işareti.

Bütün bu tabloya bakıldığında iki gün içinde Afrika’nın en küçük ülkesi Gambiya’nın yumuşak bir siyasi geçişe ya da askeri müdahale gibi olağanüstü bazı olaylara şahit olacağı görünüyor.

GAMBİYA KRİZİ ve MUHTEMEL SENARYOLAR

İNSAMER, 20 Ocak 2917

Link: http://insamer.com/tr/gambiya-krizi-ve-muhtemel-senaryolar_511.html 

Afrika’nın en küçük ülkesi Gambiya’da yaşanan siyasi kriz hâlâ devam ediyor. Aralık seçimini kaybettiği halde koltuğu bırakmak istemeyen Yahye Jammeh, Moritanya ve Nijerya’nın arabulucu görüşmelerine rağmen ikna edilemedi. Jammeh seçime hile karıştığı iddiasıyla seçimin tekrarlanmasını talep etse de yeni Devlet Başkanı Adama Barrow Senegal’in başkenti Dakar’daki Gambiya elçiliğinde dün yemin etti. Yemin töreninin ardından bölgesel oluşum ECOWAS ve Afrika Birliği, Adama Barrow’u kutlayan mesajlar yayınladılar. Böylece Barrow meşruiyet kazanarak Gambiya’nın yeni devlet başkanı olarak kabul gördü.

Yahya Jammeh ise hâlâ Banjul’daki başkanlık sarayında ikamet ediyor. İki gün önce ülkede OHAL ilan eden Jammeh, görev süresi dolmasına rağmen başkanlık oyununu oynamaya devam ediyor. ECOWAS’ın askerî müdahale baskısına karşı direnen Jammeh’in bu kadar ısrarla direnmesindeki ana sebep Gambiya parlamentosu tarafından iki gün önce alınan karar. Bu karara göre görev süresi uzatılan Jammeh OHAL bitimine kadar koltuğunda oturmaya devam edecek. Ancak son gelişmeler parlamentoda alınan bu kararın hükümsüz kaldığını gösteriyor. Nedeni ise parlamentonun bu uzatma kararını baskı altında almış olduğu yönündeki güçlü inanç.

Çarşamba gününden beri Gambiya sınırında bekletilen 7.000 kişilik ECOWAS birlikleri dün akşam saatlerinde Jammeh’i görevden uzaklaştırmak için operasyona başladı. Bu operasyona Gana, Mali, Togo, Senegal, Fildişi Sahilleri ve Nijerya destek veriyor. Operasyon Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nde de oylanarak kabul edildi. Operasyonun ana amacı Yahya Jammeh’i ölü ya da diri ele geçirerek onun yerine Adama Barrow’u oturtmak. Operasyon havadan, karadan ve denizden yürütülüyor. Nijerya ve Senegal operasyonu yürüten ülkeler.

Yahya Jammeh zaman zaman sıra dışı çıkışlar yapan tartışmalı bir siyaset adamı. Gambiya’yı Commonwealth’den çıkarması, Uluslararası Ceza Mahkemesi’nin kurucu statüsü olan Roma Statüsü’nden çıkarması ve ülkeyi İslam Cumhuriyeti olarak ilan etmesiyle son yıllarda adından sıkça bahsettirdi. Aldığı bu kararlar nedeniyle Batı ülkeleriyle ilişkileri giderek bozulan Jammeh, özellikle küresel medya organlarında diktatör olarak anılmaya başlandı. Bunun karşısında ise kimi çevrelerde İslamcı ve anti-Batıcı bir lider izlenimi uyandırarak sempati kazanmayı başardı.

Jammeh döneminin yoksulluk, işsizlik gibi sosyoekonomik sorunlar nedeniyle Gambiya için parlak yıllar olduğunu söylemek zor gerçekten. Turizm, balıkçılık ve tarım gelirleri sayesinde geçinen halkın gelir seviyesi oldukça düşük. Aynı zamanda ülke genelinde altyapı oldukça yetersiz. Rejimin halka uyguladığı baskı ve kısıtlamalar ise genel bir memnuniyetsizlik doğurmuş durumda. Bu memnuniyetsizlik seçim sonuçlarına da yansımış halde zaten. Gambiyalılar sosyal medyada yürüttükleri #newGambia ve #Gambiahasdecided kampanyaları ile Jammeh döneminin bir an önce bitmesini arzuluyorlar.

Gerek dışarda ve gerekse de ülke içindeki memnuniyetsizlik göz önünde bulundurulduğunda Yahya Jammeh’e karşı bloklaşmış bir koalisyon söz konusu. Bu koalisyonun liderliğini açıkça Senegal yürütmekte. Bunun nedeni ise, Senegal yönetiminin Yahya Jammeh’in Senegal’in güneyindeki ayrılıkçı Casamance isyancılarına destek sağladığı yönündeki iddiaları. İsyancıların ve Yahya Jammeh’in Jola etnik kabilesine mensup olmaları bu iddiayı daha da güçlendirmekte. Bu nedenle Gambiya’daki siyasi krizin Senegal için Gambiya’da demokrasinin işletilmesinden daha fazla anlam taşıdığı rahatlıkla söylenebilir. Jammeh’in yerine Senegal ile iş birliği yapacak bir liderin iş başına gelmesi Senegal için büyük bir kazanım olabilir.

Görevini bırakmak istemeyen Jammeh için tanınan süre dolmak üzere. Son bir müzakere daha yapılması için operasyona ara veren ECOWAS birlikleri Jammeh ikna edilemezse kaldıkları yerden operasyona devam edecekler. Operasyonun amacı ölü ya da diri Jammeh’in ele geçirilmesi.

Yapılan son müzakerelerde Jammeh ikna edilebilirse sürgüne gideceği ülkeyi belirleyip görevi devredecek. Seçim sonucuna yönelik yapığı itiraz ise mayıs ayında toplanacak mahkeme ile netlik kazanacak. Böylece Gambiya yumuşak bir geçiş yapabilecek. Ancak bu gerçekleşmezse Gambiya’da çok farklı senaryolar gelişebilir.

Şimdi Gambiyalılar endişe içinde, eğer Yahya Jammeh ikna edilemez ve görevini bırakmazsa ne olacağı sorusunu soruyor. Bu durumda ECOWAS birlikleri zor kullanarak Jammeh’i ele geçirmek durumda kalacaklar. Jammeh’e bağlı muhafız birliklerinin karşılık vermesi halinde ise taraflar arasında silahlı çatışma çıkabilir. Gambiya Genel Kurmay Başkanı Ousman Badjie’nin dün gece saatlerinde Adama Barrow safına geçmesi, Jammeh’i yalnızlaştıran bir hamle oldu ancak Jammeh’e bağlı özel harekât ve muhafız birliklerinin tutumunun ne olacağı henüz bilinmiyor. ECOWAS bir dirençle karşılaşmazsa Jammeh’i çatışmadan ele geçirebilir. Dirençle karşılaşırsa bu, silahı çatışma ortamı doğurabilir. Jammeh’in neler yapabileceği kestirilemediği için çıkabilecek çatışmanın ne kadar sürebileceğini kestirmek de zor gerçekten.

Yahya Jammeh’in görevi bırakmayıp etnik karta oynaması çok daha büyük risk barındırmakta. Eğer bir süredir kendine sadık etnik kabileleri silahlandırdığı iddiaları doğru çıkarsa Jammeh’i bir isyan hareketinin lideri olarak görebiliriz. Böyle bir ihtimal sadece Gambiya’yı değil Senegal’i de (özellikle güney bölgesinde) etnik bir sorunla uğraşmak zorunda bırakabilir. Önümüzdeki saatler Gambiya’nın kaderini şekillendirecek saatler. Umarız arabulucu taraf kazanır ve bu küçük ülke bu krizi çatışmaya dönüşmeden atlatır.

DOĞU AFRİKA İÇİN KRİTİK YIL: 2017

Afrika kıtası 2016’yı yoğun bir seçim gündemiyle geçirdi. 20 kadar Afrika ülkesinde genel seçimler ve belediye seçimleri gerçekleşti. Ortaya çıkan seçim sonuçlarına bakarak kıtanın politik atmosferindeki değişim hakkında bazı önemli ipuçlarını görmek mümkün. Örneğin çok sayıda seçime rağmen sadece iki ülkede (Gambiya ve Gabon) kısa süreli siyasi krizler ortaya çıkması bile çok şey ifade ediyor. Bence bu, kıtanın ihtiyaç duyduğu barış ve istikrar için daha fazla ümit var olunması gerektiğinin bir işareti. 

2016 seçimlerine genel olarak bakıldığında pek çok ülkede iktidar sorunsuz şekilde el değiştirirken bazı ülkelerde diktatoryal rejimlerin varlıklarını korumayı sürdürdükleri görülmektedir. Orta Afrika Cumhuriyeti’nde halk 2013-2014 yıllarında yaşadığı ağır türbülansın ardından ilk kez sandık başına giderek oy kullandı. Sokak çatışmaları ve siyasi arenada yaşanan kriz büyük oranda bu seçimle son bulmuş gibi.

Güney Afrika belediye seçimleri, Güney Afrika siyasetinin değişen dinamiklerinin sandığa yansımasına sahne oldu. 1994 yılında apartheid rejiminin yıkılışının ardından ülkenin en güçlü politik bloğu haline gelen ANC (African National Congress) ilk kez ülkenin en büyük belediyesi olan Johannesburg’u kaybederken ülke genelinde %8’lik oy kaybı yaşadı. ANC’nin gerileyişi karşısında yeni lider kadrosuyla DA (Democratic Alliance) ve bazı muhalif partiler oylarını arttırmayı başardı.

Gambiya’da 22 yıllık iktidarının ardından Yahya Jammeh seçim mağlubiyetini kabul ederek görevini devretmeyi kabullendi. Çevre ülkeler ile Gambiya arasında kısa süreli askerî hareketlilik yaşansa da sonunda uzlaşı kazandı ve Jammeh koltuğunu Adama Barrow’a bıraktı. Gambiya’nın aksine Benin ve Gana’da iktidarlar sorunsuz şekilde el değiştirdi.

Gabon’da Bongo ailesi iktidardaki egemenliğini sürdürürken, Uganda’da 1986’dan beri iktidar koltuğunda oturan Yaseri Musaveni bir dönem daha iktidarda kalmayı garantiledi. Benzer şekilde Kongo Cumhuriyeti, Çad ve Cibuti’de de uzun süredir iktidarda bulunan rejimler bir dönem daha iktidarda kalma şansını yakaladılar. 1979 yılından beri Ekvator Ginesi’ni yöneten Teodoro Obiang da 2016 seçimiyle bir dönem daha iktidarının ömrünü uzattı. Nijer ve Zambiya’da da mevcut iktidarlar seçimleri kazanarak bir dönem daha görevde kalmayı garantilediler.

Özetle söylenecek olursa 2016 seçimlerinden dolayı kıtada yaşanan şiddet olayları oldukça sınırlı kaldı. Bu seçimler dolayısıyla kıtanın lider profilinde bazı değişiklikler meydana geldi ve Nana Akufo Addo, Adama Barrow ve Patrice Talon gibi yeni simalar liderlik koltuğuna oturdular. Afrika açısından kritik öneme sahip Somali ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti seçimleri ise ertelenerek 2017’ye kaldı.

2016 yılında bunlar olurken 2017 yılında da kıta genelinde bazı kritik seçimler yapılacak. Özellikle Doğu Afrika açısından Kenya, Somali, Somaliland ve Ruanda seçimleri ön plana çıkan genel seçimler. Bu seçimlerin sonucu büyük oranda Doğu Afrika’nın kaderi açısından önem taşıyor.

2000 yılından bu yana Ruanda’da iktidarda bulunan Paul Kagame, 2015 yılında yaptığı anayasa değişikliği sayesinde 2017 seçiminde üçüncü dönem için yarışabilecek. Ağustos ayında yapılacak seçimde Kagame’nin seçilmesine neredeyse kesin gözüyle bakılıyor. Kazanması halinde Kagame, 2024 yılına kadar iktidarda kalabilecek. Kenya’da yapılacak başkanlık seçiminde ise 2013 yılında iş başına gelen Uhuru Kenyatta ikinci dönemi için halktan oy isteyecek. Kenya’daki gelişmeler Kenyatta’nın ikinci seçiminin ilkine göre daha zor geçeceğini göstermekte. Özellikle aralık ayından beri Kenya Doktorlar, Eczacılar ve Dişçiler Birliği’nin düzenlediği grevler ülkede sağlık sektörünü işlemez hale getirmiş halde. Ağustos seçimine kadar halkın artan memnuniyetsizliğinde değişme sağlanamazsa Kenyatta’nın seçimi kazanması oldukça zor görünüyor.

2017’de Somali ve Somaliland de ayrı ayrı seçimlere sahne olacak. 2010 yılından beri Somaliland’de başkanlık görevini yürüten Ahmed Muhammed Mahmud 27 Mart’ta yapılacak seçiminde aday değil. Somali ise güvenlik gerekçeleriyle 2016’da birkaç kez ertelemenin ardından bu yıl başkanlık seçimi yapacak. Üç önemli adayın ön plana çıktığı seçim sadece Somali açısından değil Türkiye-Somali ilişkilerinin geleceği açısından da önem arzediyor. 2009-2012 arasında başkanlık görevi yürütmüş Şeyh Şerif Ahmet bu seçime giren adaylar arasında. Gene Somali’nin önemli ailelerinden olan Sharmarke ailesinden Ömer Abdurraşid Ali de mevcut Başkan Hasan Mahmut karşısında yarışan 17 aday arasında. Ülkedeki el-Şebab kaynaklı güvenlik sorunu nedeniyle halk sandık başına gidemezken 275 üyeli parlamento ve 54 üyeli senato halk adına oylamada bulunacak.

Doğu Afrika ülkeleri dışında Liberya ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nde genel seçimler; Gambia, Angola ve Gabon’da da parlamento seçimleri yapılacak.

Genel olarak bakıldığında 2016’ya oranla 2017 ve 2018 yıllarında seçim gündeminin Afrika’da daha az yer işgal edeceği görülmekte. 2016 yılında seçimlere bağlı şiddet olaylarının sınırlı kalması kıta istikrarı açısından ve ayrıca kıtada demokrasi ve seçim kültürünün yerleşmesi açısından oldukça sevindirici bir gelişmeydi. Gambiya’da tırmanan tansiyonun nihayetinde müzakere yoluyla halledilmesi de kıta açısından önemli bir ders ve büyük bir kazanç sayılmalı. 2016 içinde Uganda, Ekvator Ginesi, Cibuti, Çad ve Kongo Cumhuriyeti’nde otoriteryan rejimlerin varlığını seçim yoluyla sürdürmesi ise aynı oranda kayıp olarak görülebilir.

2017 yılının en kritik seçimleri Doğu Afrika’da Ruanda, Kenya ve Somali’de gerçekleşecek. Aralık 2017’ye ertelenen Demokratik Kongo Cumhuriyeti’ndeki genel seçim de uzun süredir doğu bölgesinde iç karışıklık yaşayan ülke açısından büyük önem arz ediyor. 2001 yılında babasının uğradığı suikast sonrasında liderlik koltuğuna oturan Joseph Kabila, 2016 yılında ikinci dönemini doldurdu. 2006 yılından bu yana yürürlükte olan seçim kanuna göre eğer yapılabilirse 2017 genel seçiminde tekrar aday olamayacak. Bu da Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nde 1997’den beri ülkeyi yöneten Kabila ailesi için iktidarın sonu demek olacak.

*05.02.2017 tarihinde Yenişafak gazetesinde “Afrika’da demokrasi kültürü derinleşiyor” başlığıyla yayınlanan yazıdır. http://www.yenisafak.com/hayat/afrikada-demokrasi-kulturu-derinlesiyor-260781

Humanitarian Powers: Turkey and Japan 
24 November 2016